Rozdział 9

Robert

Minęło już kilka dni odkąd do Dortmundu wprowadziła się Lena i Klaudia. Cieszył mnie fakt, że mogę widywać ją codziennie, ale jednocześnie byłem zły na siebie, że jesteśmy 'tylko' przyjaciółmi. Wojtek wrócił do Londynu i teraz tylko rozmawiamy przez Skype. Po dzisiejszym długim treningu, palnąłem się na kanapę w salonie i włączyłem telewizję, ale jak zwykle nic szczególnego mnie nie interesowało, dlatego tak szybko jak ją włączyłem, tak samo wyłączyłem. Przyniosłem laptopa z sypialni i mając nadzieję, że mój przyjaciel będzie dostępny, zalogowałem się na Skype. Kiedy zobaczyłem zielony obrazek przy jego imieniu, nie wahałem się tylko od razu zadzwoniłem. 

-Cześć dzióbku!-zaśmiał się Wojtek. Jak bardzo on lubi żartować? 

-Siema, siema. 

-Co ty taki nieobecny? Niemrawy? Coś się stało? 

-No właśnie w tym sęk, że nic się nie dzieje-spuściłem głowę w dół

-Jak to? Nic nie rozumiem, stary. Weź zacznij mówić w moim języku, bo wiesz, że mam zbyt mały mózg by pojąć niektóre sprawy-znów się zaśmiał, próbując mnie rozweselić. 

-Chodzi o to, że Lena... Ona chce być tylko przyjaciółmi. A ja po prostu nie potrafię. Jak ma nas łączyć przyjaźń, skoro ja czuję coś więcej?-spytałem lekko zrezygnowany. 

-Po pierwsze to co ty tu robisz jeszcze?! Skoro ją kochasz, to bierz dupę w troki i walcz o nią, a nie ty jak zawsze się poddajesz! Jeśli chce być 'tylko'-zaakcentował to ostatnie słowo, podnosząc leciutko brwi-przyjaciółmi, to ok. Bądźcie nimi. Ja tam myślę, że między wami jeszcze zaiskrzy-pocieszył mnie. 

-Wiesz, co? Dzięki stary! Zawsze wiesz co mi powiedzieć-uśmiechnąłem się. Po chwili pożegnaliśmy się i bramkarz Arsenalu rozłączył się. Postanowiłem, że wezmę sobie jego słowa do serca i nie poddam się tak łatwo. Ubrałem się i wsiadłem do samochodu. Jadąc ulicami Dortmundu, postanowiłem, że zajadę jeszcze do kwiaciarni. Byłem wręcz naładowany pozytywną energią. Kupiłem bukiet tulipanów i pojechałem na "Tulpenstrasse". Podszedłem do drzwi i lekko zapukałem. Nie czekałem długo, bo po kilku chwilach w drzwiach stała ta śliczna, ciemnowłosa dziewczyna, której widok zawsze przyprawiał mnie o dreszcze. 

-Robert!-ucieszyła się, a przynajmniej takie odniosłem wrażenie po jej ślicznym uśmiechu

-Dzień Dobry!-uśmiechnąłem się i zza pleców wyciągnąłem bukiet kwiatów

-Przyniosłeś kwiaty! Jej, dziękuję. Wejdź.-zaprosiła mnie do środka-Idź do salonu. Ja tylko wstawię kwiaty do wazonu. Napijesz się czegoś!?-ostatnie pytanie wypowiedziała już z kuchni. 

-Może wody, jeśli masz-uśmiechnąłem się sam do siebie-Klaudii nie ma?-krzyknąłem cicho, ale na tyle, że Lena mnie dosłyszała. 

-Nie ma. Pojechała rozejrzeć się za jakąś dobrą ucz...-przerwała nagle po czym usłyszałem głos rozbijającego się szkła. Bez zastanowienia pobiegłem do kuchni i zobaczyłem setki odłamków kryształowego wazonu a nad nimi Lenę z ręką we krwi. Była lekko wystraszona, dlatego podszedłem do niej.

-Co się stało? 

-Wazon wyślizgnął mi się z ręki-wymamrotała 

-Nic Ci nie jest? 

-Chyba nie. To tylko zadrapanie-uśmiechnęła się niechętnie. Wziąłem jej dłoń w swoją rękę i delikatnie rozprostowałem jej zaciśnięte palce. Rana była dość duża i z pewnością bolało.

-Tylko zadrapanie?-spytałem ironicznie-Chodź, opatrzę Ci to. Siadaj!-podprowadziłem ją do salonu i poszedłem szukać czegoś co pomogłoby mi zdezynfekować ranę-Gdzie masz apteczkę albo cokolwiek podobnego?

-W kuchni. Górna szafka, pierwsza od okna.

-Czekaj chwilkę-kilka minut później siedziałem już przy niej i znów chwyciłem jej lewą dłoń a ona spojrzała na mnie tak, jakby prosiła, żeby tego nie dotykać.-Spokojnie. Nie będzie tak źle! Uwierz-uśmiechnąłem się w jej stronę i przetarłem jej rękę wacikiem. Polałem ranę wodą utlenioną i zawinąłem ją czymś, czego nazwy nie pamiętam.-Powinno być już lepiej

-Miejmy nadzieję-na jej twarzy znów zagościł skromny uśmiech-Dziękuję...-wyszeptała cicho patrząc mi w oczy. Jeju, jak ja kochałem jej ciemny wzrok, który za każdym razem przenikał mi wgłąb kości i zawsze powodował przyjemne motylki w brzuchu. 

-Drobiazg. Wybierasz się gdzieś dziś? 

-W sumie, miałam zamiar poszukać jakiejś uczelni. 

-Więc zdecydowałaś się już na konkretny kierunek? 

-Tak. Postawiłam na dziennikarstwo sportowe-uśmiechnęła się

-Może Cię gdzieś podwiozę? 

-Najpierw coś zjemy. Na co masz ochotę? 

-W sumie, z chęcią coś bym z Tobą upichcił-spojrzałem, uśmiechając się lekko-Co powiesz na kurczaka po prowansalsku? 

-Och, Robercie, żebym ja chociaż wiedziała co to takiego...-zaśmiała się.
-Jeśli masz ryż, filet i przyprawy to uda nam się to zrobić.
-Wszystko powinno być w kuchni.
-Więc chodźmy!-uśmiechnąłem się i pociągnąłem ją za rękę do kuchni.
-Ok. Co mam robić, szefie?-zaśmiała się zakładając fartuch
-Ty ugotuj ryż-rzuciłem jej torebkę z zawartością
-Ale to tylko polega na wrzuceniu do wrzącej wody, Robert. Żadna robota.
-Na razie zrób to, a ja pokroję filet.
Lena nie pozwoliła sobie, żebym to ja wszystko ugotował i byłem zmuszony przydzielić jej pewną pracę, więc kiedy już wykonała pierwsze zadanie, dzielnie przystąpiła do krojenia warzyw.
-Nie tak. W kostkę-podszedłem do niej
-Jak?-zaśmiała się
-O tak-zbliżyłem się jeszcze bardziej i złapałem ją od tyłu za ręce, delikatnie chwytając za dłonie i demonstrując jak ma dalej pracować. Ona delikatnie drgnęła czując mój oddech na swojej szyi.
-Sprawdź ryż-powiedziała kiedy zbliżałem się do niej coraz bliżej. Zrozumiałem, że to 'przykrywka' i odsunąłem się zrezygnowany.

_______________________________

Ok, jest 9. Taki nudnawy. Jakoś przechodzę przez chwile braku weny, pomysłów i przede wszystkim braku czasu. Mam nadzieje, że was nie zanudziłam. Rozdział krótki i sporo dialogów, ale postaram się napisać coś dłuższego na środę o ile wgl, w środę dodam rozdział z powodu meczu LM. Dobra, zobaczymy. Buziaki i do następnego ;*