Rozdział 10

                                                                            Lena

3 tygodnie później 

Kochany pamiętniku!
     Wszystko jakoś się ułożyło. Między mną i Robertem. Za klimatyzowałam się już w Dortmundzie.
 Lewandowski bardzo mi we wszystkim pomógł i jest na prawdę wspaniałym przyjacielem. Od poniedziałku chodzę na uczelnię i studiuję dziennikarstwo sportowe. Z dnia na dzień poprawiam język niemiecki. Klaudia godzinami może rozmawiać z Wojtkiem. Ta dwójka strasznie za sobą tęskni, tak na marginesie. W sobotę wybrałam się na mecz Dortmundczyków i przeprowadziłam kilka ciekawych wywiadów.  

-Kochanie? Jesteś tam gdzieś?-usłyszałam głos Klaudii dobiegający z dołu.
-Jestem, jestem!-poderwałam się z kanapy i pobiegłam do drzwi wejściowych. Dębkowska stała w drzwiach z wieloma torbami. Nie wiem co ona robi na tych studiach. Codziennie wraca z zakupami.-Ty się tam uczysz czy robisz zakupy?-zaśmiałam się
-Skarbie to oczywiste, że się uczę. A teraz mi pomóż!-zaniosłyśmy reklamówki do kuchni i zaczęłyśmy troszkę plotkować.
-Piotrek dzwonił do mnie, wiesz?-zaczęła
-Piotrek?
-Tak. Przez to wszystko nawet nikt w Polsce nie wie, że Cię wywiozłam-zaśmiała się
-Nie miałam czasu nikogo powiadomić. Teraz studia i nie mam czasu.
-A jak układa Ci się z Robertem?-spytała, unosząc brwi i wkładając mleko do lodówki
-Jesteśmy przyjaciółmi-odparłam spuszczając głowę w dół
-Więc, tak się to teraz nazywa?-znów się śmiała, więc dostała ode mnie lekko gazetą w głowę.
-Oj daj spokój! Ja tylko pytam-na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. W tym momencie zadzwonił mój telefon. Sięgnęłam po niego i wyszłam, przepraszając na chwilkę przyjaciółkę. Na wyświetlaczu komórki zobaczyłam napis "Robert" i zdjęcie, które zrobiłam jeszcze w sanatorium.
-Słucham?
-Dzień dobry!-poczułam jak uśmiecha się przez telefon.
-Coś się stało? Taki wesolutki jesteś. Chyba, że mi się wydaję-otworzyłam drzwi na balkon i usiadłam na drewnianej ławeczce w ogrodzie.
-Tak właściwie to dzwonię, bo chciałbym się z Tobą spotkać.
-Hmm, kiedy, gdzie, o której?-uśmiechnęłam się sama do siebie
-Dziś, 16, u mnie?
-No dobrze. Lecę pomóc Klaudii i wpadnę.
-Będę czekał! Do zobaczenia!-pożegnaliśmy się i rozłączyliśmy.

   Dochodziła 15:10, więc poszłam szybko się ubrać, umalować, spakować torebkę i postanowiłam przejść się spacerkiem. Jak na taką porę roku, było na prawdę ciepło, więc czemu nie? Po 30 minutach byłam przed domem Roberta. Jak zwykle pięknym, zadbanym. Nie zdążyłam zapukać, kiedy w progu pojawił się Lewy i zaprosił mnie do środka.
-Co chcesz do picia?
-Nic, dziękuję. Nie fatyguj się!
-Spokojnie, ja tak niezdarny nie jestem, żeby sobie rozciąć dłoń!-zaśmiał się, przypominając mi o tym incydencie, trzy tygodnie temu.
-Ależ to było śmieszne!
-No wiem, wiem!-uśmiechnął się i podał mi szklankę wody-Widzisz, jestem cały!
-No dobrze, więc może powiesz mi od razu po co mnie zaprosiłeś, a nie bajerujesz!-spojrzałam na niego, upijając łyk wody mineralnej.
-No to już nie można zaprosić przyjaciółki, na 'pogaduszki'?-oboje tym razem parsknęliśmy śmiechem.
-A tak konkretnie, to czemu tu dziś jestem?-rozejrzałam się
-Bo wiesz... Jest taka sprawa..-zaczął nie pewnie-Bo dostałem zaproszenie na taką akcję charytatywną w Poznaniu i chciałbym, żebyś pojechała tam ze mną. Pełno dzieciaków, a przecież lubisz dzieci-wtrącił-Po za tym, mogłabyś zrobić ciekawy reportaż i wywiad z samym Lewandowskim!-uśmiechnął się i podniósł dwa razy brwi.
-Zwariowałeś?! Gdzie ja z Tobą, w Poznaniu?!
-Nie musisz się o nic martwić. Moi rodzice mają tam taki domek nie duży, bo jeździliśmy tam jak byłem mały. I spędzilibyśmy miło czas...-dostał za te ostatnie słowa w głowę i oboje się śmialiśmy
-A nie możesz wziąć kogoś innego? Masz tylu przyjaciół!
-No, ale ja chcę, żebyś to Ty pojechała tam ze mną!-podkreślił
-A co ja z tego będę miała?-odbiłam piłeczkę
-Miło spędzony czas z przyjacielem, dobrą ocenę na uczelni, zabawę, poznasz wielu nowych ludzi...
-Ok, ok. Pojadę tam z Tobą!
-Naprawdę?-Lewy podniósł się z miejsca i okręcił się ze mną dookoła.

________________________________
BORUSSIA 4-1 REAL!!
Ach, emocje cały czas we mnie drzemią! Tak się cieszę z tych 4 bramek Roberta! A wy jak po meczu? (: Dobrze się trzymacie? Słyszeliście też o Goetze? Jeju, szkoda, że odchodzi. To trochę chamskie zachowanie Bayernu, że go wykupili ;c. Pożyjemy zobaczymy! Rozdział miał się pojawić wczoraj, ale byłam na meczu i cały dzień mnie nie było. Buziaki i do następnego ;*