Rozdział 13

    Lena

    Obudziłam się koło 11. Promienie słońca przebiły się przez jasne zasłony, a ja poczułam dotyk jego dłoni, na moim ramieniu. Nie wierzę w to co się stało. Czy ja naprawdę go kocham? Robert głaskał mnie delikatnie, jakby nie chciał mi nic zrobić. Kiedy zobaczył, że już nie śpię, lekko uśmiechnął się w moją stronę, ukazując przy tym swoje śnieżnobiałe zęby. Odwzajemniłam uśmiech i wtedy Lewandowski cmoknął mnie w czoło. Było mi tak dobrze u jego boku i gdybym tylko mogła, to chciałabym, żeby ta chwila trwała wiecznie. 

-Dzień Dobry-szepnął-Jak się spało? 

-Dobrze-uśmiechnęłam się i usiadłam na łóżku. Przeciągnęłam się i odwróciłam do napastnika, który opierał się o oparcie łóżka. Sięgnęłam pod poduszkę i wyciągnęłam swój telefon. Nacisnęłam przycisk i na ekranie wyświetliła mi się dokładnie godzina 11:06.-Idę do łazienki-oświadczyłam

-W porządku. Ja lecę zrobić śniadanie i gdy będzie już stygło i na Ciebie czekało, to krzyknę po Ciebie... Albo, nawet przyjdę-tym razem to on się uśmiechnął i wygramolił się z łóżka. Kiedy kierował się już do drzwi, podszedł do łoża, na którym oboje dziś spaliśmy i po raz kolejny cmoknął mnie, ale tym razem w policzek. Siedziałam tak w osłupieniu, po tym wszystkim co się wczoraj, a tak właściwie to i dziś stało. Gdy wyszłam spod cieplutkiej kołdry, podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej pierwsze lepsze ubrania i udałam się do łazienki. Wzięłam ciepły prysznic, ubrałam się, umalowałam i wyszłam, ciągle zastanawiając się czy to co czuję do Roberta jest prawdziwe i szczerze. A co jeśli to tylko przejściowe zauroczenie, które po jakimś czasie po prostu mi się znudzi? Ale chwila, Lena! Przecież nie poszłabyś do łóżka z byle kim. Z kimś, do którego nic nie czujesz! Ogarnij się, Gilbert! 

       Lewy właśnie smarował tosty serkiem i zaparzał kawę, kiedy weszłam do kuchni. Oparłam się o framugę drzwi i spoglądałam jak mój towarzysz krząta się po pomieszczeniu. Zaśmiałam się i wtedy Robert zorientował się, że już zeszłam na dół. 

-I co się tak śmiejesz, co?-sam zachichotał

-Z niczego. Po prostu, to zabawne, jak próbujesz zrobić kilka rzeczy na raz, ale nie potrafisz-uśmiechnęłam się. 

-Ja, nie potrafię?-zdziwił się, ale nie przestawał się śmiać-Chyba, nie wiesz co mówisz.-podszedł do mnie blisko i objął. Jego ręce leżały właśnie na moich biodrach, a on tymi swoimi nieziemsko błękitnymi oczami, spoglądał w moje ciemne tęczówki. Zbliżył swoje usta do moich i już prawie ich dotknął, ale nie chciałam, żeby tak to się skończyło. 

-Chyba musimy pogadać-odparłam i poczułam jego oddech. 

-O czym?

-O tym co się wczoraj wydarzyło... 

-Żałujesz tego?-obleciał mnie spojrzeniem

-Wiesz, normalnie przyjaciele nie chodzą razem do łóżka i...-przerwał mi 

-Jeśli żałujesz, to po prostu spójrz mi w oczy i to powiedz. 

-Nie mogę tego powiedzieć, bo tak nie jest. Nie żałuję tego co się stało. 

-Kocham Cię-szepnął-ale muszę wiedzieć, czy Ty też coś do mnie czujesz...-powiedział nieśmiało

-Gdybym nic do Ciebie nie czuła nie poszłabym z Tobą do łóżka. Przecież wiesz, że nie sypiam z byle kim...-uśmiechnęłam się do niego, a on delikatnie musnął moje usta. Teraz już wiedziałam, że nie potrafię być 'tylko przyjaciółką' i cieszyłam się z tego, że w końcu to sobie uświadomiłam. 

-Więc... To znaczy, że jesteśmy parą, tak?-spytał z takim wzrokiem, jakby wiedział, że odpowiem potwierdzająco. 

-No nie wiem...-założyłam ręce na jego szyję-Nie pytałeś-zaśmiałam się. 

-Leno, czy chciałabyś zostać moją dziewczyną?-zachichotał 

-Tak głuptasie.-objęłam jego szyję i pocałowałam namiętnie, a po chwili poczułam jak unoszę się nad ziemię i kręcę się w objęciach Roberta. 

-Kocham Cię. Mówiłem Ci już to?-uśmiechnął się. 

-Jakieś kilka razy-uniosłam brwi do góry i pokiwałam głową. 

__________________________

Ok, więc zacznę od tego, że BARDZO was przepraszam, że nie napisałam nic w niedzielę, ale zupełnie nie miałam czasu. W moim domu, od weekendu, panują generalne porządki przed przyjazdem rodziny z Niemiec i jestem mega zabiegana, stąd też tak krótki i nijaki rozdział ;c Mam nadzieje, że mi wybaczycie i nie zabijecie :) Do następnego ;*