Rozdział 25

      Jeśli macie ochotę, możecie włączyć tę piosenkę, przy której był tworzony poniższy rozdział. Miłego czytania!



       Blondyn w miarę szybko załatwił kupno ulubionego, czerwonego wina swojej ciemnowłosej przyjaciółki, którą darzył ogromną sympatią. Chciał ją uszczęśliwiać, być dla niej kimś bliskim, a zdecydowanie nie tylko przyjacielem. Ale cóż ten biedny chłopak może zrobić kiedy Lena pokochała Roberta, bo to on pojawił się w jej życiu, kiedy ona potrzebowała kogoś bliskiego. Tak, więc musiał nacieszyć się tylko i aż przyjaźnią z przyszłą dziennikarką. Delikatnie nacisnął na klamkę swojego mieszkania i już od progu przywitał swój dom i swoją towarzyszkę ciepłym uśmiechem i miłymi słowami.
-Lencia, wróciłem!! Kupiłem Twoje ulubione wino!-zaśmiał się i pokierował się do salonu, gdzie myślał, że zastanie swoją przyjaciółkę. Mylił się. Zajrzał jeszcze do jadalni i zapukał do łazienki, ale nigdzie jej nie było-LENA! GDZIE JESTEŚ?!-nogi poniosły go do kuchni, w której na zimnej, kafelkowej podłodze leżała ukochana jego najlepszego przyjaciela. Od razu podbiegł do niej i kucnął. Sprawdził tętno, które rzecz jasna było, ale nie tak silne jak u normalnego, zdrowego człowieka. Z jej nosa ciekła krew, dlatego nawet na jednym kaflu zrobiła się malutka kałuża z tej cieczy. Poklepał ją kilka razy po policzku, ale ta nadal 'spała' jak zabita. Nie reagowała na nic. Tak jakby nie kontaktowała... Wyglądała i zachowywała się jak nieżywa.  Marco w porę otrząsnął się z całej sytuacji i wyjął z kieszeni swojej ciemnej bluzy telefon i wykręcił prędko numer na pogotowie.-Mała no, otrząśnij się, błagam!! OBUDŹ SIĘ!!












      Pustka.... Ciemność i nic po za tym... W pewnym momencie urwał mi się film a teraz ponownie do niego powracam. Delikatnie unoszę swoje jakże ociężałe powieki i znów jestem w śród innych. Widzę Marco, kilku lekarzy i mnóstwo pielęgniarek, które latają wokół nas. Blondyn siedzi oparty łokciami o łóżko szpitalne i trzyma moją dłoń. Głowę ma spuszczoną i ciągle patrzy się na podłogę. Nikt przez to całe zamieszanie nawet nie zorientował się, że się wybudziłam. Nie mogłam nic powiedzieć... Jakby coś mnie blokowało. Kątem oka zauważyłam, że mężczyzna w białym fartuchu wychodzi z sali, a kobiety dalej krzątają się z jakimś lekarstwami i wózkami. W pewnym momencie ścisnęłam mocno dłoń Reusa na znak, że już jestem wśród żywych. On momentalnie podniósł głowę i znów byłam świadkiem jego jednego z najpiękniejszych uśmiechów, który kierował w moją stronę. Ja też się uśmiechnęłam i spojrzałam pytająco na niego. Chciałam, żeby wyjaśnił mi co się stało i dlaczego się tu, w szpitalu znalazłam. Nic nie pamiętam... Tylko tyle, że byłam u niego, jedliśmy wspólną kolację, a potem wstawiałam naczynia do zmywarki...
-Jesteś w szpitalu...-zaczął-zemdlałaś...
-M.. Marco...-szepnęłam-Co mi jest?-zapytałam z lekkim przerażeniem w oczach, które chyba zauważył i dostrzegł mój przyjaciel, bo ścisnął moją dłoń, a drugą ręką pogłaskał po ramieniu.
-Wszystko będzie dobrze. Ja nic nie wiem... Znalazłem Cię w kuchni... Potem przyjechała karetka i zabrała Cię tu, gdzie wykonali Ci wiele, wiele badań. Nic mi nie powiedzieli po za tym, że Twój stan jest stabilny.-dodał słowa otuchy i uniósł kąciki ust do góry.
-Marco, ja muszę zadzwonić do Klaudii i Roberta... Oni muszą się dowiedzieć, że jestem w szpitalu...
-Spokojnie, już to zrobiłem. Robert nie odbierał ode mnie telefonu, gdyż za pewne znów zapomniał go podładować, więc wysłałem mu smsa,  a Klaudię zobaczysz jeszcze dziś.
-Jeju, dziękuję Ci... Dziękuję.... Nie wiem co bym bez Ciebie zrobiła...-westchnęłam i zorientowałam się, że w sali nie została już ani jedna pielęgniarka, a w drzwiach stał właśnie pan doktor, który obserwował nas i skromnie się uśmiechał. Spojrzałam na niego, a on wtedy podszedł do łóżka i stanął przed nim. Wydawał się być bardzo sympatyczny. Emanował empatią... Serio. No a przynajmniej takie robił wrażenie...
-Pani Leno, jak się Pani czuje?
-Lepiej...Głowa mnie trochę boli i kręgosłup... Ale mam nadzieje, że to wróci do normy.-uśmiechnęłam się-Panie doktorze... Co mi dolega?
-Robiliśmy Pani badania i to śmieszne, że nie pomyślałem o tym wcześniej...-zaśmiał się pod nosem i spojrzał na naszą dwójkę, która patrzyła na niego wielkimi, zdziwionymi oczami. Marco też był ciekawy i też się martwił, to zrozumiałe...-Spokojnie! Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Plecy pobolą kilka dni, ale się poprawi, a głowa, jak głowa. Zasłabła Pani. Za mało snu zapewne!-skarcił mnie-Musi Pani o siebie teraz dbać.
-Nadal nic nie rozumiem...-spojrzałam na lekarza i w głowie analizowałam to co mi powiedział. Jezu, o co chodzi? Co mi jest?!
-Mam dobrą wiadomość...-jego wzrok wylądował teraz na Marco, a potem na mnie-Jest Pani w pierwszym miesiącu ciąży... Będą Państwo rodzicami...-skończył i opuścił pokój, w którym oboje siedzieliśmy. Zostawił nas samych w takim osłupieniu...
-No ja chyba nie...-odezwał się blondyn po chwili ciszy między nami. Ja nadal nie potrafiłam wykrztusić z siebie słowa. Jak to? Boże... Jak to w ogóle możliwe? Bez zwątpienia to dziecko Roberta no ale... Czemu akurat teraz? Czemu to stało się wtedy kiedy oboje, ja i on nie mamy najlepszych relacji między sobą. Dlaczego akurat teraz, kiedy częściej się kłócimy i nie potrafimy dojść do porozumienia... A może to wszystko jest zrobione celowo. Może Bóg tak chce. Może jesteśmy sobie pisani i dziecko ma nam to tylko uświadomić i połączyć ponownie... Siedziałam na tym łóżku i nie wiedziałam czy mam płakać czy się cieszyć...
-Gratulacje!-odezwał się.
-Marco ja...-nie dokończyłam, bo usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi. A to nie był nikt inny jak moja przyjaciółka. Tak, Klaudia wręcz wbiegła na salę kiedy zobaczyła mnie, podpiętą do jakiś urządzeń i z wenflonem na ręce. Podbiegła  do mnie i mocno ścisnęła. Odwzajemniłam jej uścisk i z oczu poleciały mi łzy. Tak, to wszystko to były przeprosiny za tę kłótnię  w domu. Ona nie musi nic mówić, żebym ja zrozumiała co jest na rzeczy. Mimo wszystko między łzami (tak, bo ona też się popłakała) szepnęła mi krótkie, ale jakże ważne i ciepłe "Przepraszam za wszystko". W końcu odkleiłyśmy się od siebie i spojrzałyśmy sobie w oczy. Od razu poprawił mi się humor. Tak, zdecydowanie się pogodziłyśmy. Teraz szkoda mi było tylko Marco, bo biedak siedział teraz tak zdezorientowany. Chyba nie wiedział co ma zrobić.
-To ja sobie pójdę, bo wy pewnie musicie wszystko sobie wyjaśnić.-uśmiechnął się w naszą stronę i ustąpił miejsca na szpitalnym taborecie Klaudii. Pomachał nam ręką na pożegnanie i pocałował nas obie w policzek. Tym razem to ja do ucha szepnęłam mu "Dziękuję" i w taki właśnie sposób się pożegnaliśmy.
-Jak się czujesz?! W ogóle! Co się stało? Dlaczego tu jesteś? Co jest grane? Nic nie rozumiem... Wyjaśnij mi wszystko! NATYCHMIAST!!-no tak.. Cała ona. Gadatliwa i roztrzepana Dębkowska! No ale to dlatego ją kocham. I to prawda, że przeciwieństwa się przyciągają. Ja jestem ta spokojna, ułożona i cicha, a ona to wielki wulkan energii, zapominalska i czasem bywa nawet wredna, no ale w taki sposób się dopełniamy i dlatego tak świetnie się rozumiemy.
-Spokojnie, nic mi nie jest... Jestem tylko w ciąży.-uśmiechnęłam się.
-CO?!! CZY JA DOBRZE SŁYSZAŁAM!?-otworzyła, aż usta z wrażenia, ale potem zatkała je swoją dłonią i nieustannie kręciła przecząco głową-NIE WIERZĘ!! O JEZU! PANNA GILBERT MATKĄ!!!
-O Jezu! Panna Dębkowska ciotką!-zaśmiałyśmy się obie, ale potem ponownie znalazłyśmy się w swoich objęciach. Mocno się ściskałyśmy. Jakbyśmy się nie widziały całe lata, a przecież minęło chyba z 2 godziny od naszej domowej kłótni.
-Kochanie, gratulację! Nie wierzę!! Który miesiąc?-ochłonęła troszkę i już zachowywała się miarę normalnie.
-Pierwszy. I, ja też nie wierzę. Znaczy, powoli dociera to do mnie....
-Robcio wie?
-No coś Ty! Kiedy miałam mu powiedzieć? Po za tym... My...-spuściłam głowę w dół i z zażenowaniem wróciłam do naszej (tj. mojej i Roberta) rozmowy u niego w domu. Rozmowy... Właściwie to kłótni, przez jaką przeszliśmy oboje.
-Co wy?! Weź mnie nie denerwuj... Lencia, co jest!?
-Pokłóciliśmy się...
-Jeju, o co poszło?!-gestykulowała cały czas rękoma, w końcu ona zawsze tak robiła...
-Nie powiedział mi, że Kucharski namawia go na transfer do Bayernu, a on w sumie nie ma nic przeciwko...Kurde, Klaudia! Myślałam, że mu dobrze w tej Borussi! Przecież tu ma przyjaciół, nie? Marco, Kubuś, Łukasz, Mats, Roman, Ilkay... Kurde, no wszyscy! Cała reszta chłopaków. Oni są jak jedna, wielka rodzina, no!! Dogadują się idealnie! Nie dość, że w życiu osobistym to jeszcze na boisku idealnie ze sobą współpracują. Po za tym! Robert lubi trenera, trener lubi Roberta... Co mu strzeliło do głowy?! Tu jesteś Ty... Jestem ja... Chodzi o kasę?! Chce więcej zarabiać?!
-Nie, Lenuś to na pewno nie tak jak myślisz. Rozmawiałaś z nim? Dałaś mu chociaż dojść do słowa?-przy tym ostatnim pytaniu Klaudia zaśmiała się w moją stronę i mrugnęła kilka razy.
-Klaudia, Ty mnie znasz i dobrze wiesz, że jak coś mnie dotkliwie skrzywdzi to będę czuła się obrażona i nie będę chciała niczego ani nikogo słuchać.No i Ty to znosisz, a Lewy... On tak w sumie nie wie o mnie, aż tak wiele...
-Ułoży wam się. Obiecuję Ci...
-Klaudia jeszcze jest jeden problem... Kocham Roberta, ale Marco... On też nie jest mi obojętny. To mój przyjaciel, ale on chciałby być kimś więcej dla mnie, a ja...
-A Ty nie wiesz co robić...-uśmiechnęła się do mnie i dokończyła to zdanie za mnie. Tak... Miała kompletną rację. Nie wiem co czułam. Z jednej strony kocham Roberta nad życie i nie widzę po za nim świata, ale ostatnio coraz częściej się kłócimy no i.. No i wtedy pojawia się wybawca Marco, który nigdy mnie nie zostawił. Zawsze mi pomaga. Wiem, że mogę się do niego przytulić i już zaczynam wierzyć w to, że będzie dobrze. Moje serce jest rozdarte... Serio. Po raz kolejny stoję pod znakiem zapytania... Doszłam do drogi bez wyjścia, bo jeśli wybiorę jednego mogę stracić drugiego... Tak... Oficjalnie rzecz biorąc jestem w kropce.-Kochasz Roberta?
-Tak...
-A Marco?
-Też, ale... Ale bardziej jak brata, albo przyjaciela... No wiesz. Tak jak kocham Ciebie tak kocham i Marco.
-Więc masz odpowiedź słońce! Pan z 11 był, jest i najprawdopodobniej będzie Twoim najlepszym przyjacielem!
-A Robert? Czy on nie będzie zły jeśli Reus będzie moim bliskim przyjacielem?-spytałam, podciągając kolana pod brodę. Tak, panna Gilbert już się zadomowiła w tym szpitalu! ;)
-Oj, no na pewno z początku będzie zazdrosny i może zrobi Ci jakąś lekką kłótnię, przez to, że się z nim przyjaźnisz bo będzie się bał, że Cię straci, ale...
-Ale?-przerwałam jej.
-To szalone, bądź nie, ale taki rodzaj miłości nigdy nie umiera... On kocha Cię zbyt bardzo. Ty kochasz go zbyt bardzo...-zszokowały mnie te słowa, serio... Praktycznie nigdy Klaudia nie mówiła tak mądrych rzeczy.. A to... Miała rację. Uświadomiła mi, że to Lewandowskiego darzę największą miłością na świecie. Nigdy nie kochałam nikogo tak bardzo jak niego. To on jest tym jedynym. I nie ważne jest to ile razy jeszcze się pokłócimy, albo ile razy będziemy przez siebie płakać... Ważne jest to ile razy się z powrotem pogodzimy... Ile czasu spędzimy ze sobą, ile razy jeszcze będziemy się całować, spędzać wspólnych nocy... Ile będziemy dzieci i ile razy będziemy powtarzać sobie, że kochamy się nad życie...

     Robert

      Po wczorajszej kłótni z Leną zasnąłem w łóżku z kimś innym... Z nadmiarem alkoholu w organizmie. Serio... Ostatni raz to upiłem się tak chyba jak była ta cała akcja ze zdradą i tak dalej... Nie mam ochoty do tego wracać. Ona ma rację. Jestem cholernym dupkiem, który nie może ogarnąć tak prostych spraw. W ogóle czemu ja myślę o transferze. Powinienem skupić się teraz na obecnym sezonie, na Borussi no i przede wszystkim na Lenie. Nie mogę jej po raz kolejny stracić. Nie przeżyłbym tego. Ona jest moim uzależnieniem. Od naszego pierwszego spotkania stała się nałogiem. Cały czas myślę o niej. Nawet na boisku, w trakcie meczu analizuję jak i ile razy trafić do bramki, żeby zobaczyć uśmiech na jej twarzy. Chcę żeby ona była ze mną do końca mojego życia. Chcę widzieć jak powoli się starzejmy, a jak nasze wspólne dzieci dorastają i idą w nasze ślady. Nie widzę swojej przyszłości bez niej. Jeśli nie ma jej, nie ma też mnie. Jeśli się nie pogodzimy to i w przyszłym finale na Wembley nie dam z siebie tak naprawdę niczego. Nie będę w stanie grać. Wiadomo jest, że jeśli masz kłopoty w życiu prywatnym to masz i je na boisku. I nikt mi nie wmówi, że jest inaczej. Dobrze, wracając do sedna sprawy... KAC! Jeden wielki kac... Prawda, za dużo wypiłem i moja ukochana na pewno z tego faktu zadowolona by nie była. Ba, ona by mi nawet nie pozwoliła do czegoś takiego dopuścić. No ale dupa... Zraniłem ją wczoraj i szczerze, ma prawo być na mnie zła. Ale teraz myślę tylko o tym by ją przeprosić. Dlatego, więc mimo okropnego bólu głowy, zwlokłem się z kanapy (tak, spałem na sofie w salonie) i powędrowałem do kuchni. Wziąłem szklankę wody i połknąłem jakieś cudne tabletki na ból głowy. Nie byłem nawet głodny, więc odpuściłem sobie śniadanie. Wiem, nie powinienem, zważając na to, że jestem piłkarzem i na każdym kroku powinienem myśleć o zdrowym trybie życia, ale jednak, raz na jakiś czas ten wielki Lewandowski, może sobie takową dietę odpuścić. Podreptałem do łazienki, w której wziąłem orzeźwiający prysznic. Po kilku minutowej kąpieli owinąłem się w ręcznik i podszedłem do lustra. Przetarłem je dłonią, aby ujrzeć swoje odbicie. Wyglądałem marnie... Wręcz fatalnie. Szybko nałożyłem jakiś krem pod oczy, który prawowicie należy do mojej lubej, no ale chyba nie pogniewa się na mnie, że podkradłem jej owy krem. Ok, nie będzie aż tak źle, jak uczeszę się i jakoś schludnie ubiorę. No właśnie. Wbiegłem po schodach i szybko znalazłem się w mojej sypialni. Porozrzucane poduszki, niepościelone łóżko i wymięta kołdra... Ehe, nasz namiętny seks z Leną i brak czasu na ogarnięcie tego. To potrafi tylko Lewandowski! Zostawiłem to tak jak jest i podszedłem do szafy, z której wyjąłem jeansy ,zwykły t-shirt i moją niebieską, a wręcz granatową bluzę. Nałożyłem na siebie owe ciuchy i spojrzałem w lustro, które jak znalazło się w mojej sypialni to za cholerę nie pamiętam, ale za pewne to sprawka Leny, która bez lustra to by nie przeżyła. Zszedłem na dół i chwyciłem telefon z blatu kuchennego, po czym bez żadnego sprawdzania włożyłem do kieszeni bluzy. Spojrzałem na termometr w kuchni, który wskazywał ponad 18 stopni. Nieźle jak na maj. Coraz cieplej w tym Dortmundzie. W każdym razie. Wpadłem szybko do korytarza i ubrałem swoje białe Nike. Zamknąłem dom na klucz, wsiadłem do swojego sportowego auta i ruszyłem w stronę domu Leny i Klaudii. Było koło godziny 10:30, więc kto wie... Może Lena już nie śpi, choć znając ją, po całym tygodniu harówki na uczelni, kiedy w końcu nadeszła sobota to za pewne jeszcze słodko śpi, myśląc, że jest środek nocy. Wjechałem na ulice miasta i włączyłem radio, w którym akurat leciała piosenka Audio Bullys-Only Man. Zacząłem sobie podśpiewywać trochę i wyobrażałem sobie dokładnie jak śpiewam to Lenie. W sumie to ta piosenka naprawdę pasuje do niej i do mnie. Jeszcze zanim pojadę do niej muszę kupić jej kwiaty. Lena uwielbia tulipany, więc kiedy tylko wkroczyłem do kwiaciarni, wybrałem jej bukiet najpiękniejszych, kolorowych kwiatów. Zapłaciłem i wróciłem do auta. Wtedy już prosto do niej. Po kilkunastu minutach byłem na miejscu, Zaparkowałem samochód na podjeździe i wysiadłem z niego. Podbiegłem do drzwi i zadzwoniłem dzwonkiem. Drzwi otworzyła mi... Klaudia? 

-Robert!-zdziwiła się. 

-Klaudia! Mi też miło Cię widzieć. Jest Lena?

-To Ty nic nie wiesz?-spytała i spojrzała się na mnie z wielkim zdziwieniem. O co chodzi? 

-O czym mam wiedzieć. 

-Lena leży w szpitalu.

-CO?! Jak to?! Dlaczego? 

-Spokojnie...-zaśmiała się-Ma się dobrze. To nic poważnego. 

-Ale dlaczego ona tam jest? Co się stało? 

-Ja Ci tego nie powiem... Sam musisz się tego dowiedzieć.-uśmiechnęła się w moją stronę. 

-W którym szpitalu ona leży?

-Na Kampstrasse. 

-Ok, dzięki Klauduś! Jadę do niej!-pocałowałem ją w policzek i szybko pobiegłem w stronę samochodu.

-Robert!-odwróciłem się, gdy usłyszałem głos brunetki-Powodzenia!-uśmiechnęła się w moją stronę, a ja odwzajemniłem ten gest. Ona od razu wiedziała, że chcę ją przeprosić... Cała Klaudia... 

    Wbiegłem do szpitala i podszedłem z kwiatami w ręce do recepcji. Czekałem chwilę, bo nikogo nie było za biurkiem, aż w końcu postanowiłem, że spytam kogoś przechodniego. Zaczepiłem jakąś pielęgniarkę i od razu przeszedłem do sedna. 

-Przepraszam, gdzie leży Lena Gilbert?-spytałem.

-Pan z rodziny?

-Jestem jej partnerem...

-No dobrze, w takim razie trzecie piętro, drzwi po lewej, sala numer 103. 

-Dziękuję bardzo!-spojrzałem przyjaźnię na pielęgniarkę i odszedłem. Pojechałem windą na trzecie piętro i pokierowałem się do wskazanych wcześniej przez kobietę drzwi. Chwyciłem za klamkę i przeszedłem przez próg. Doszedłem do końca korytarza i znalazłem się przed pokojem 103. Wziąłem głęboki oddech i zapukałem, po czym delikatnie otworzyłem drzwi. Przecisnąłem się i stałem właśnie w sali, na której leżała moja ukochana. 

-Robert...-zaczęła. Podparła się na łokciach i zmieniła swoją pozycję z leżącej na siedzącą. 

-Lena...-podszedłem do niej i od razu ją pocałowałem. Namiętnie, czule, ale subtelnie... Stałem tak nachylony nad nią, ona zarzuciła swoje ręce na moją szyję, a ja odłożyłem kwiaty na etażerkę przy łóżku i chwyciłem jej twarz w swoje dłonie. 

-Tęskniłam...-szepnęła, kiedy odsunęliśmy się od siebie.

-Ja też... Bardzo.-uśmiechnąłem się w jej stronę i usiadłem na taborecie. 

-Przyniosłeś kwiaty...-powiedziała radośnie-Moje ulubione...

-Wiem, że je uwielbiasz dlatego. 

-Wstawisz je do tej szklanki?-wskazała mi palcem na długą, podłużną szklankę stojącą na parapecie. Wziąłem ją, podszedłem do zlewu i wypełniłem ją wodą, po czym wstawiłem do niej kwiaty i postawiłem na szafce nocnej.

-Jak się czujesz? 

-Lepiej. Już dziś o wiele lepiej. 

-A co się stało, że tu trafiłaś? Nikt mi nic nie powiedział, że jesteś w szpitalu. Przyjechałbym wcześniej...-odparłem z zażenowaniem. 

-Marco wysłał Ci wczoraj smsa...-właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że w ogólnie nie sprawdzałem komórki. Wyjąłem ją z kieszeni bluzy i nacisnąłem środkowy przycisk, ale telefon pozostał taki jak był. Zero reakcji... 

-Rozładowany...-westchnąłem.-Przepraszam.-pocałowałem ją w policzek. 

-Nic się nie stało.-pokazała swój rząd białych zębów przy uśmiechu.

-No więc... Co Ci dolega? 

-Nic mi nie dolega...-odpowiedziała i cały czas się uśmiechała, tak jakby cieszyła się z tej mojej wielkiej niewiedzy i jeszcze większej ciekawości o co w tym wszystkim chodzi...

-Jak to? To czemu tu jesteś?-nic nie rozumiałem... 

-Bo będziemy mieli dziecko, skarbie...-uśmiechnęła się a ja nie mogłem uwierzyć w to co słyszę. Z wrażenia, aż wstałem z miejsca i zacząłem chodzić po sali.-...Nie cieszysz się?-spytała po chwili, a ja cały w skowronkach podszedłem do jej łóżka, znów nachyliłem się nad nią i złożyłem na jej ustach soczysty pocałunek. Potem zrobiłem to drugi, trzeci, dziesiąty raz... Byłem, aż przepełniony radością! Zawsze marzyłem o dziecku. Nie wiedziałem, że to stanie się już teraz, ale wiedziałem, że to Lena będzie matką moich dzieci, no i dziś... Wszystko się rozwiązało!

-Nie cieszę się?! Ja jestem... Najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem, teraz!!-wręcz krzyknąłem i rozłożyłem ręce szeroko wzdłuż.-BĘDĘ OJCEM!!-wrzasnąłem pełen dumy i radości. Nigdy się chyba tak nie czułem... 

-Uspokój się już, wariacie!-zaśmiała się wraz ze mną. Znów przysiadłem przy niej, na krzesełku i położyłem rękę na jej brzuchu, który wyglądał normalnie. Tak jak zawsze. Szczupły, chudy, lekko umięśniony. 

-To dopiero pierwszy miesiąc...-uśmiechnęła się i ponownie dostała ode mnie namiętnego buziaka prosto w usta. Gdybym tylko mógł, w ogóle nie przerywałbym tej chwili... 

__________________________

     Kochane, wybaczcie, że ten rozdział nie jest tak długi jak poprzedni! W ogóle, chciałabym was przeprosić za wszystko. Poczynając od tego nie zbyt dobrego rozdziału, kończąc na braku nominacji do Liebster Award i innych. Naprawdę nie mam czasu, a na dodatek przechodzę teraz przez jakiś straszny okres czasu! Te wakacje w ogóle nie są dla mnie udane... Całymi dniami siedzę w pokoju i nie mam ochoty nigdzie wychodzić. Wszystkie problemy osobiste zaczęły się tylko nasilać i nasilać. Nie wiem co mam robić... Coraz ciężej mi się funkcjonuje... Przepraszam, ale musiałam to w końcu komuś "powiedzieć". To i tak nie wszystko, ale te blog to nie czas na moje problemy osobiste... 

     A teraz jeszcze troszkę was pomęczę. Chciałabym się kogoś poradzić, a nie mam kogo, a myślę, że może wy mnie zrozumiecie... W marcu wykryto u mnie chorobę kolan chondromalację. To jest, zanikanie chrząstki podrzepkowej. Brzmi strasznie, nie? Ortopeda kazał mi odstawić sport, bo inaczej skończę na wózku... To na tyle poważne, że muszę zrezygnować ze sportu... To jeszcze straszniejsze niż nazwa tej choroby! Zimą zrezygnowałam ze sztuk walki co było dla mnie niezłym krokiem na przód. Jednak z tańca nie zrezygnowałam. Bo tańczę od 6 roku życia i ciężko było mi  z tego zrezygnować. Ale kiedy problemy osobiste się nasiliły w te wakacje, zaczęłam uświadamiać sobie, że tańce to był tylko pretekst, żeby nie siedzieć całe dnie w domu. Bo ja nie jestem osobą, która lubi wychodzić z domu... Zawsze wmawiałam sobie, że uwielbiam to robić, ale prawda jest taka, że nie do końca tak jest. Chciałabym od września pograć trochę bardziej profesjonalnie w nogę i mam plany, żeby zapisać się do tutejszego klubu, ale jest strach, że moje kolana tego nie wytrzymają. Rodzice powtarzają, że będę kaleką jeśli z czegoś nie zrezygnuję... No i dla mnie to piłka jest ważniejsza, dlatego zaczęłam na poważnie myśleć od wypisania się z zajęć. Kilkakrotnie dziewczyny z teamu, dały mi we znaki, że mnie nie lubią i ogólnie chyba nie jestem tam lubiana... ale kiedy ktoś dowiedział się, że chcę zrezygnować z tańca dla nogi zaczął po mnie jeździć w tą i z powrotem. Zaczęto wyzywać mnie od zdrajczyń, suk i szmat... Co powinnam zrobić? To tylko mały, błahy problem w porównaniu z tym co dzieje się w moim życiu od kilku lat, ale nawet z tym sobie nie daję rady sama poradzić.... Przepraszam, że to napisałam i dziękuję jeśli ktoś to przeczyta! 

A teraz wracam do rzeczywistości. Buziaki kochane ;*